Bir iddialaşma sonucu burdayım ve 29. basamaktayım. Tırmanıyorum ama düşmeden tırmanmayı öğrenemedim bir türlü. Tıpkı o güveni hiç kuramadığım gibi. Kimseye güvenmem ben, babama bile. Hatta tanrıya bile. Biliyorum yukarıda izliyor oradan ama 3-4 kitap yollayarak olmaz bu iş. Biraz daha etki etmen gerek miyor mu diye soruyorum hep. "Aradığınız tanrıya şu anda ulaşılamıyor lütfen daha sonra tekrar deneyin". Sen bilirsin, o zaman bende kapatırım cebimi. İnsanlar güven yıkmada uzman olmuş, kahpelikte doktora yapmış. Biz keriz miyiz peki..? Neden acı çekiyoruz ki..? Herkes kendine bir değer biçmiş, ama bizi tedavülden kaldırmış.

Güvenmiyorum, ne özelimde he genelimde. Çok mu zordur kazık atmamak yada insan gibi yaşamak. Benim güvenim iskambil kağıdından, çok kolay yıkılır çünkü çok acı çektim ve artık acı çekmek istemiyorum. O kadar çok yıkıldı o kadar çok yeniden yaptım ki..? Artık evimi legolardan yapıyorum, en azından rüzgardan etkilenmiyor. Bir oyun olduğunu biliyorum, etrafımın evin ağacın insanların yapmacık olduğunu. Ve beni kimin buraya getirdiğinide. Oynuyoruz kuralına göre ara ara çıksakta kural dışına. Ve öğrendim çekip gitmeyi, meğer en ucuzu insanmış. Her zaman indirimdeymişiz ama haberimiz yokmuş. Sevgimize 12 taksitte yapıyorlarmış. Harika hadi alışverişe gidelim...

Selametle...