İlaç eğitimindeyim. Mülakatlardan sonra Kuşadasında eğitim süreci tüm hızıyla sürüyor. Ben daha önce anatomi, farmakoloji vs görmediğim için hafiften zorlanıyorum, tempo çok hızlı ve yorucu. 5 yıllık kız arkadaşım olacak kaltak arkasını dönmüş bana, destek alacak kimsem pek kalmamış. Ailemle konuşuyorum hergün ama o gün sanırım sesim biraz kötü gitti. Yada ben farketmedim yorgunluğumu. Babamla konuşuyoruz telde halimi hatırımı soruyor. İyi diyorum. Yorucumu diyor, eh diyorum. Ama sesi belli etmişim ben. Babam ki çok kibar bir adamdır küfür bile etmez. Ama bir anda bana, Siktir et oğlum diyor Sen varsan bu dünya var! O gün gerçek destek verenleri ve hayata nasıl bakmam gerektiğini anladım. 93 ile geçtim o elemeyi ama bana çok daha güzel bir miras kaldı.

Belli bir sonuç olsun diye uğraşıyorsun, çaba gösteriyosun ama olmuyor ve sonunda kırılıyorsun. En azından ben kırılmıyorum artık. Çünkü nasıl biri olduğumu biliyorum, verebileceklerim şeyleri biliyorum. Ve farkındayım herşeyin. Gerekişte gerek özelde insanlarn beni izlediği tarttığı gibi bende onları tartıyorum. Ama belli etmiyorum. Duruma göre aksiyon alıyorum. Bana 1 adım gelene koşuyorum ama gidene asla geri gel demiyorum. Demiyeceğimde. Çünkü biliyorum, ben varsam bu dünya var! Ha bunu bu satte niye yazdım işte onu bilmiyorum. Yat adam zıbar, yarın işe gideceksin...