Kendini İspatlamak!

Ne kötü bir cümle değil mi. Kendini ispatlamak. Rüştünü ispatlamak. İğrençliğin, beyinsizliğin alası. Yani ben bi bok değilim kardeş, şimdi kıçımı yırtıyorum sana ispat edecem kendimi tamam mı o zaman bitecek tüm problemler. İnsan kendine daha kötü hakaret eder mi..? Kişiliğine, daha ağır laf söyler mi..? Zaten kendini ispat edecem diye başka birisi olup çıkıyosun ki..? Asla yapmayacağın olayları yapıyosun. Mesela çok gıcık olduğun bir olaya ses etmiyosun sonra karşındaki de bakıyo ulan diyo bu karaktersiz. Eeee ispat piç oldu.

İspat mispat yok hocam bırakalım bu işleri devlet su işleri. Karakterimiz tam mı..? Kişiliğimiz oturmuş mu..? Kendimize olan güvenimiz tamam mı..? Problem var mı..? Yok. O zaman o ispat bekleyenler bi siktirip gitsin...

Şimdi kalayı bastık basmasına da insan bazen çok istediği şeyler için ciddi ciddi kendini ispat etmek istiyor. Çünkü değeceğini biliyorsun. Yada öyle sanıyosun o olayın sonunda ortaya çıkıyor. Ya rezil ya vezir oluyosun. Şimdi ben yazdıklarımla çeliştim mi, çeliştim. Eiii o zaman bi siktirip gideyim...