Güzel bir Kasım günüydü. SSK Okmeydanı Acil Servisi tam bir can pazarına dönüşmüştü. Son dualarını edenler, azraille buluşmasında geç kalanlar, erken gelenler, kan. Her yerdeydi, yerlerdeydi sedyelerde yataklarda ellerde ve14 yaşında bir çocuğun gözlerinde. Basarak geçti o çocuk o kanlara. O kadar tecrübeli değildi hayatta ama kanın pıhtılaştığını ve ayağına yapıştığını görebiliyordu. Annesi ve kardeşiyle beraber o acil mahşerinden yukarı katlara giden merdivene yöneldi. 4. kata çıktılar. Lobi gibi bir yerde geldiler. "Durun burda" dedi annesi ona. Kardeşide onunla berberdi. 2 yaş küçüktü ondan. Daha anlayamıyordu pek olan biteni. Ama etkilendiği kesindi. O sırada kabul masası gibi olan mermer masanın üzerinde koşturan hamamböceklerini gördü. Yarış yapıyorlardı ve sarıydı renkleri. Yoo yoo bu kalorifer böceğiydi, karafatma bu kadar açık renkte olamazdı.

Anne geldi o sırada, tuttu küçüğün elinden hep beraber yürümeye başladılar. Ve bir koğuştan içeri girdiler. Soluk floresan ışıkları kıpraşarak yanıyordu ve 4 hasta sıradan yataklarında yatıyorlardı. Ve gördü...

İşte en son sıradaydı, kafasında sarıkırmızı bir bere. Çok ağır bir rahatsızlık geçirmesne rağmen tanımıştı onları. Koşarak yanına gitti çocuklar, sarıldılar. O sırada fark etti. Traş edilmişti kafası. Ve kolları, onlarda traş edilmişti, sadece kaşları hiç bir yerinde tek kıl yoktu. Ve ağlıyordu. Bir yandan öperken ağlıyordu. Sarıldılar. Öpüştüler yan yataklardaki hastalar ağlamaya başladılar. Oda ağlıyordu ama çaresizdi, gözlerinden okunabiliyordu. 10 dk görüştüler ama sanki 10 asır gibiydi. Sanki veda gibiydi. Savaşa gidecekmiş yarın ve geri dönmeyecekmiş gibi. Çok severdi çocuklarını hep onlar için yaşardı. Düşseler yere onlardan çok bağırırdı. Hep onlar için yaşamıştı çok değerliydi çocukları onun için. Dakikalarlar geçti, hadi dedi anne gidiyoruz. Vedalaşıldı çıkıldı odadan. Çocuk o gece ilk ve son kez birinden bir şey istedi...

" Varsan kurtar" dedi...

O ise o sırada beynindeki 2 ödemin yaptığı dinmeyen ağrılarla, sabah hiç olamayacağı, bir akşam yemeği için 2 gün sonraya ertelenen beyin ameliyatını bekliyordu.

Babamdı...