Havalar soğuk, ilk kar düştü. Kış bütün gücüyle çöküyor üzerimize. Eskiden sobada kestane yaparak direnirdik o güce. Çıtır çıtır olurdu kabuğu. Ağzımda o sıcak ve şekerli tat. Ağzın yanar ama gene de yemeye devam edersin, işin zevkli kısmıdır çünkü. O hafif yanık kokusu kaplar evi. Sonra alırsın eline bakarsın dışarı, kar lapa lapa yağar ama sana birşey olmaz kestane o tadıyla korur seni. Sonra sobanın üzerine gidersin. Tükürürsün üzerine, tükürüğünün kaynayıp buhar olmasını görürsün ve o kokuyu alırsın. Iyk kötü ama gene de tükürürsün, gene 3 saniyelik olayı izlersin, hayallere dalarsın kafan orda değildir, aa bitti bir daha. Tuuuu. En sonunda tükürüğünde biter annenin sabrıda. Terliğin ucu gözükür, ve gidersin cama bakarsın kar yağar ama sana birşey yapamaz. Düşünürsün;

Ben üşümüyorum ki, benim kestanem var...